Flecistka Veronika Blachuta studiowała w Mozarteum w Salzburgu u Martina Koflera, była też stypendystką Orchesterakademie der Staatskapelle Berlin pod dyrekcją Daniela Barenboima.
Marilies Guschlbauer, po nauce u Clemensa Hagena w Mozarteum w Salzburgu i na Uniwersytecie Muzycznym w Wiedniu, studiuje obecnie w Berlinie u Nicolasa Altstaedta.
Kasumi Yui jest absolwentką Purcell School of Music w Londynie i Uniwersytetu Muzycznego w Wiedniu, klasa fortepianu i klasa kameralistyki.)

Joseph Haydn (1732-1809): Trio G-dur, Hob. XV: 15
1. Allegro
2. Andante
3. Finale. Allegro moderato

Joseph Haydn napisał trzy piękne tria na flet, wiolonczelę i fortepian. Drugie z nich, w tonacji G-dur, powstało w 1790 roku. Jego pierwsza część, jak to często u Haydna bywa, została skomponowana w marszowym metrum 4/4, o wyrazistym rytmie. Urozmaicony dialog, w jaki wchodzą ze sobą trzy instrumenty, sprawia, że ta część wydaje się nieskomplikowana i wesoła. Pod względem harmonicznym nie przynosi większych niespodzianek - główną rolę odgrywa tu rytm. Druga część, w metrum 6/8, ze swoim spokojnym, rozkołysanym rytmem jest skomponowana niemal jak siciliana. Temat, grany najpierw przez fortepian, podlega licznym wariacjom, zarówno ornamentalnym, jak i harmonicznym. Niezwykle długi odcinek środkowy w c-moll nadaje pogodnej zrazu części niespodziewane ciemne barwy. Trzecia część, utrzymana w swobodnej formie ronda, należy do najbardziej wirtuozerskich dokonań kompozytorskich Haydna. Grany na fortepianie temat główny o energicznie wznoszącej linii melodycznej pozostałe instrumenty natychmiast podejmują i rozbudowują. Epizody są kontrastujące, ale wywodzą się z tego samego tematycznego źródła co temat główny. Tę pełną humoru część zamyka fragment oparty na basowej nucie stałej.

Oliver Madas: Suite Frizzante - une assemblage

Utwór ten, skomponowany przez Olivera Madasa, perkusistę Filharmoników Wiedeńskich, powstał w 2014 roku jako praca wykonana na zlecenie i przeznaczona na skład: flet, wiolonczela, fortepian. Tytułem nawiązuje do przejętego z historii sztuki pojęcia asamblażu, formy artystycznej zbudowanej z kolaży i obiektów plastycznych, a składa się z pięciu części, z których każda opracowuje odmienny temat, po czym łączą się w jedną dużą całość.

Przed nami asamblaż - "zestawienie" pięciu utworów, przywodzących na myśl "czar rozkoszy".

I. Étiquette - millésieme 2014
Wybrana butelka w metalowym kubełku - chłodzona w wodzie z lodem; rzut oka na niewyraźnie widoczną pod wodą etykietkę zdradza rocznik: 2014. Cóż więc kryje ta flaszka? Wizję winiarza? Pomysł na smak? Na początek teoria:

II. Germe, Sucre, Accidité, Levures
Drożdże, cukier, kwaśność; składniki wina bazowego łączą się, mieszają ze sobą, nie tracąc swoich właściwości.

III. Remuage
Kiper wyciąga pomocną dłoń: wskutek łagodnego potrząsania flaszką drożdżowy osad przemieszcza się do szyjki. Dwutlenek węgla pozostaje w butelce, ciśnienie rośnie, a wraz z nim radość oczekiwania na bąbelki.

IV. Air - danse de la perle derniére
Zatroskane spojrzenie w przyszłość: czy otworzyć flaszkę? Początek rozkoszy i zaspokojenie ciekawości są zarazem końcem zakonserwowania. Po krótkim czasie dwutlenek węgla się ulotni, a w butelce pozostanie nijaki sok. Czy mimo to wyjąć korek?

V. Finał - Sabrage
Bynajmniej nie cicho, niepozornie czy powściągliwie, lecz cięciem szabli i z pełnym przekonaniem odcinamy szyjkę flaszki. Tym, co następuje teraz, jest błogie rozkoszowanie się, może też jakieś mędrkowanie na temat, a tym, co pozostanie, będzie wspomnienie szczególnego momentu i nadzieja na wiele kolejnych. Gdzieś tam już następny pomysł jest wtłaczany do flaszki.

Philippe Gaubert (1879-1941): Piece romantique na flet, wiolonczelę i fortepian

Philippe Gaubert należał do najbardziej prominentnych francuskich muzyków w okresie międzywojnia. Gdy jego wielka kariera flecisty Opery Paryskiej dobiegła końca, czterdziestoletni muzyk otrzymał w 1919 roku trzy stanowiska, które wyniosły go na szczyty francuskiego życia muzycznego. Konserwatorium Paryskie mianowało go profesorem klasy fletu, a Opera Paryska oraz Societé des Concerts powołały go na swojego głównego dyrygenta. Kompozytorem nie był nowoczesnym, ale przejął wiele nowinek wprowadzonych przez Francka, Ravela i Debussy'ego.

Gaubert w Piece romantique po raz kolejny szczęśliwie połączył ze sobą flet, wiolonczelę i fortepian. Wspaniale rozbudowane elementy liryczne pokazują, jak znaczne postępy pod względem technicznym poczynił kompozytor od czasu Trois aquarelles, opublikowanych dziesięć lat wcześniej, i jakiej pewności nabrał w międzyczasie. Dwa tematy spotykają się w tym utworze: rozlewny, rozbudowany pierwszy temat na wiolonczeli kontrastuje z łagodnie rozkołysaną melodią w metrum 6/8, którą mniej więcej w połowie można usłyszeć w czystym wysokim rejestrze fletu. Na koniec Gaubert łączy obydwa tematy w fortissimo w elegijną, szczególnie udaną kodę.

Bohuslav Martinů (1890-1959): Trio na flet, wiolonczelę i fortepian
1. Poco allegretto
2. Adagio
3. Andante
Bohuslav Martinů urodził się we wsi Polička, położonej w odległości około 80 kilometrów na północ od Brna w dzisiejszej Republice Czeskiej. Komponować zaczął już w wieku 10 lat, po tym jak dwa lata wcześniej po raz pierwszy wziął do ręki skrzypce. Uczęszczał wprawdzie do praskiego konserwatorium, ale jakoś nie udawało mu się skończyć studiów tak jak należy. Jako młody mężczyzna pracował w charakterze skrzypka orkiestrowego w Pradze, zanim w 1923 roku wyjechał do Paryża, by studiować u Alberta Roussela. W 1940 roku uciekł przed coraz zbliżającymi się nazistami do USA. Martinů był płodnym kompozytorem. Napisał ponad czterysta utworów, w tym około osiemdziesięciu na fortepian, które, co znamienne, choć stanowią dużą część jego twórczości, stoją w cieniu jego kompozycji na orkiestrę i utworów kameralnych.
Trio na flet, wiolonczelę i fortepian powstało w 1944 roku, po trudnych początkowych latach w USA. Utwór swoim neoklasycznym charakterem przypomina jeszcze lat paryskie, wydaje się echem ówczesnej niezmąconej radości życia. Te trzy części to filuterne poco allegretto, poważne adagio, z oddalenia antycypujące tragiczne wydarzenia roku 1944 w Europie, oraz wesołe allegretto scherzando w finale, otwieranym przez solową kadencję fletu.

Trio Guschlbauer-Blachuta

Długoletnia muzyczna współpraca i studia w Mozarteum w Salzburgu łączy Marilies Guschlbauer z flecistką Veroniką Blachutą - wspólnie zrealizowały kilka projektów duetowych na flet i wiolonczelę i odbyły razem tournee do Japonii i Chin. Stąd pomysł, znowu zacząć robić coś razem. Tak powstało Trio Guschlbauer-Blachuta. Na rok 2020 miało zaplanowane koncerty w wiedeńskim Musikvereinie, wiedeńskim Konzerthausie i w ramach festiwalu Jeunesse w różnych krajach związkowych Austrii. W 2019 roku wygrały eliminacje Musica Juventutis wiedeńskiego Konzerthausu.

Flecistka Veronika Blachuta studiowała w salzburskim Mozarteum u Martina Koflera i w 2020 roku otrzymała dyplom magisterski z wyróżnieniem. Była stypendystką Orchesterakademie der Staatskapelle Berlin pod dyrekcją Daniela Barenboima i zdobywczynią wyróżnień na wielu konkursach międzynarodowych, na przykład na 45. międzynarodowym konkursie radiowym Concertino Praga oraz na 6. Międzynarodowym Konkursie Fletowym w Krakowie. Jako solistka występowała z takimi orkiestrami jak Praska Radiowa Orkiestra Symfoniczna, RTE National Symphony Orchestra of Ireland, Filharmonia Pilzneńska oraz Beethoven Philharmonie.

Marilies Guschlbauer już w wieku 6 lat zaczęła się uczyć gry na wiolonczeli, kontynuowała naukę w Mozarteum u Clemensa Hagena, skończyła studia z wyróżnieniem, a w międzyczasie występowała jako solistka, a także w rozmaitych zespołach na międzynarodowych festiwalach, takich jak Festspiele Mecklenburg-Vorpommern, Verbier Festival, City of London Festival, International Holland Music Sessions i Fränkische Musiktage. Dawała koncerty w ramach Wiener Festwochen, na licznych festiwalach w Austrii oraz w Mediolanie, Berlinie, Pradze, Waszyngtonie DC, Nowym Jorku, Nassau, Hiszpanii i w Szwajcarii. W 2018 roku wygrała razem z bratem towarzyszącym jej na fortepianie konkurs muzyki kameralnej ON STAGE, w 2019 roku jako oceniona na najlepszym miejscu w najwyższej kategorii otrzymała drugą nagrodę w konkursie International Competition "Giovani Musicisti - Citt? di Treviso". Jako solistka zdobyła nagrody w konkursie Manhattan International Music Competition i w międzynarodowym konkursie wiolonczelowym w Liezen.
Na lekcje muzyki kameralnej uczęszczała m.in. do Hattona Beyerlego, Avedisa Kouyoumdjiana, Roberta Levina, Johannesa Meissla i Petera Nagy'a. Obecnie studiuje u Nicolasa Altstaedta w Berlinie i Reinharda Latzki w Wiedniu.

Pochodząca z Japonii pianistka Kasumi Yui występuje zarówno jako solistka, jak i kameralistka w takich salach koncertowych jak Goldener i Gläserner Saal wiedeńskiego Musikvereinu, wiedeńskim MuTh i sali pałacu Ehrbar oraz w londyńskim Wigmore Hall. Działalność koncertowa zawiodła ją do Niemiec, Bułgarii, Włoch, Japonii i Szwajcarii.
Kasumi zdobyła w duecie 1. nagrodę w 23. międzynarodowym konkursie Johannesa Brahmsa w Pörtschach w Austrii w kategorii muzyki kameralnej oraz nagrodę specjalną Neues Künstlerforum.
Ponadto była zapraszana m.in. na PODIUM Festival Mödling (Austria), Daejeon Chamber Music Festival (Korea) i Festival Bergerac (Francja). Od 2017 roku koncertuje jako stypendystka niemieckiej fundacji Villa Musica Stiftung oraz japońskiej SYLFF Foundation. W 2001 roku otrzymała państwowe stypendium na studia w Purcell School of Music w Anglii. Od 2009 roku mieszka w Wiedniu. Na Uniwersytecie Muzycznym i Sztuki Przedstawiającej w Wiedniu studiowała w klasach fortepianu i kameralistyki, które w czerwcu 2020 roku ukończyła z jednogłośnie przyznanym wyróżnieniem.
Ważne muzyczne inspiracje odebrała od Avedisa Kouyumdjiana, Tamary Atschby, Stefana Mendka, Rainera Küchla, Dory Schwarzenberg i Clive'a Browna.

We współpracy z Austriackim Forum Kultury we Warszawie.

Drodzy Melomani, ze względu na panującą sytuację epidemiologiczną prosimy o przestrzegania poniższych zasad bezpieczeństwa podczas wizyty w Filharmonii:

- noszenie maseczki ochronnej/przyłbicy zakrywającej usta i nos, zapewnionej we własnym zakresie, na terenie Filharmonii oraz podczas koncertu.
- dezynfekcji rąk lub rękawiczek płynem dezynfekującym znajdującym się przy wejściu głównym do Filharmonii oraz we foyer
- złożenie obowiązkowego pisemnego oświadczenia o stanie zdrowia przy wejściu na koncert, zgodnie ze wzorem: Oświadczenie o stanie zdrowia
- zachowania dystansu 1,5 metra od innych uczestników koncertu